Keeskist |
|
|
|
6.12.05
Hee, is het al weer YSI dinsdag? Bruce Springsteen - Lost In The Flood Enige tijd geleden realiseerde ik me dat ik alle Springsteen platen van na Nebraska al in geen tien jaar meer had gedraaid terwijl zijn oude werk nog regelmatig in de speler gaat. Eén uitzondering is er op de regel: de tweede cd van “Live in New York” uit 1999. En dan nog één nummer, maar daar zit een verhaal achter. In 1999 riskeerde Springsteen een boycot van de politie van New York omdat hij het had gewaagd kritiek te hebben op het neerschieten van een onschuldige immigrant. Hij schreef daarover het nummer “41 Shots". Maar het beste wat hij deed is dat hij ter gelegenheid daarvan ook een nummer van zijn allereerste elpee afstofte: “Lost In The Flood”. Dit nummer volgt op “41 Shots” en het gaat ook over het soms brute leven op straat in de Grote Appel: “…some kid comes blastin' 'round the corner, but a cop puts him right away He lays on the street holding his leg, screaming something in Spanish, still breathing when I walked away And somebody said, "Hey man, did you see that? His body hit the street with such a beautiful thud…" Een prachtig episch nummer; lang (ook nog uit de tijd dat Bruce aan verbale diarree leed, maar zijn teksten uit die tijd kunnen mij niet lang genoeg zijn) en met zo veel meer vuur dan dat slappe plaatje over ‘Amerika na 9-11’ dat hij daarna maakte (na datzelfde Nine-Eleven was het ook niet meer done om kritiek op de politie van New York te hebben trouwens). Op recente overzichten van Springsteen is het oude werk nogal onderbelicht. Het enige live-beeldmateriaal dat er was van voor Born in the USA waren die prachtige versies van Rosalita en The River van het No Nukes concert uit 1980. En dan ineens hebben ze een een oud filmblik gevonden; dertig jaar na het verschijnen van Born To Run komt deze plaat opnieuw uit, geremastered met daarbij een DVD uit 1975. Verdomme, komen ze daar nu mee; boxen vol troep brengt ie uit; op die topzware 5-lp livebox stond één nummer uit dat jaar. En nu een heel concert. Uit vijfenzeventig! Met Lost In The Flood! Little Steven - Saint Francis Meer epica uit New Jersey. Bruce zijn oude maat Steven van Zandt maakte in 1999 een merkwaardige soloplaat Born Again Savage. Classic seventies Rock met een hoes die nog psychedelischer – en paarser- is dan Prince in zijn toptijd. Met Adam van U2 op bas.  “Saint Francis” duurt acht minuten, gaat van zacht naar hard en terug en zou, net als Lost in the Flood, niet misstaan in de hogere regionen van de Toppen Duizend, Tweeduizend en Tienduizend die Nederland in december overspoelen. Working Class Hero Deze week is John Lennon vijfentwintig jaar dood. Ook ik ben natuurlijk een liefhebber van zijn werk uit de Beatles. Waar ik een hekel aan heb is John Lennon Het Icoon. Abstract genoedel over Vrede (ga de kindertjes van de wereld die in een oorlog leefden maar eens uitleggen dat je uit protest tegen hun lot vier dagen het bed van je vijfsterrenhotel niet uitkomt). Gegil om je moeder. En dat wijf.... Verder kon Lennon natuurlijk zingen tot ie blauw zag maar hij bleef een Middle Class Hero. Daarom een cover van een echte Working Class Hero. (Eén keer luisteren, dan deleten) 17.11.05
Het is YSI donderdag Grand Funk Railroad - People Let's Stop The War ... ik had oorspronkelijk het plan opgevat om drie intrigerende songs te kiezen uit de tiplijst van de Radio 2 Top 2000. Het is op zich niet zo moeilijk drie leuke nummers te vinden, want de tiplijst is uitgebreid met een groot aantal songs met een veel bredere muzikale voorkeur dan voorheen. Maar het is er toch maar eentje geworden. Veel nieuwe tips zijn afkomstig van inzendingen van luisteraars en wat daaraan opvalt is dat van veel artiesten rare nummers zijn gekozen die door de Radio 2 redactie willekeurig op de kieslijst zijn gesmeten. Een artiest als Rory Gallagher is ineens met drie middelmatige nummers vertegenwoordigd, en wat doet een enkel nummer van Ted Nugent van vijftien jaar na zijn glorietijd in de lijst? Maar hetzelfde principe kan ook leuk uitpakken. Van mijn persoonlijke seventies-favorieten Grand Funk Railroad staan twee songs in de lijst. Ten eerste hun enige Nederlandse hit Some Kinda Wonderful, maar het tweede nummer is een obscuur elpeenummer. 'People Let’s Stop The War' is op een stroeve manier funky, met een lekkere knorbas en een vette wah-wah gitaar. Maar het leukste is toch de tekst; het is een protestsong tegen de Vietnamoorlog. Niet zo vreemd, het komt uit 1971. Maar de manier waarop de vredesboodschap wordt geformuleerd is grappig. Later zou Grand Funk een ruk naar rechts maken (pro-guns, pro-Reagan, en ook pro-Jezus) maar hier wordt een anti-oorlogs- en een anti Nixon-statement gemaakt waar... euh... Koos Koets heel trots op zou zijn weetjewel... “If we had a president, that did just what he said, The country would be just alright, and no one would be dead” Mozeskriebel. En over Koos Koets gesproken…. Robert van Effen – De Typeplanner De Typeplanner, de nieuwe cd van het Simplisties Verbond laat een heel stel vertrouwde typen horen. Fijn dat ze er weer allemaal zijn: Jacobse en Van Es, Frank en Carla van Putten, en Van der Vaart en Hekking. Maar er huizenhoog bovenuit steken twee minder bekende typen. Het volgende, geweldige, nummer is van Robert van Effen, allesvrezer. Meur het meust doet mij nog deugd dat de ceudeu aan elkeur wordt gepreut door  Ambulant Reprentant Harry van Klingelen. Walk The Line Deze week gaat in de VS ‘Walk The Line’, de biopic van Johnny Cash in premiere. De soundtrack bevat niet de originele opnamen maar wordt volgezongen door de acteurs Joaquin Phoenix (als Cash) en Reese Witherspoon (June Carter-Cash).  Nu kan dat in de film heel goed werken, maar buiten die context klinkt het helemaal nergens naar. Phoenix doet zijn best in de zelfde toonhoogte als Johnny Cash te zingen maar de diepte van de stem ontbreekt volkomen. Ik moest denken aan de omschrijving die Jip Golsteijn ooit gaf van de zangkunsten van Ron Brandsteder: “Een dronken Kamahl”. (helaas nog geen mp3’s gevonden, dus hier een link naar de officiële soundtracksite met geluidsfragmenten) 9.11.05
Okee Dan Ik lees net dat het YSI woensdag is. Terry Reid - Speak Now (Or Forever Hold Your Peace) Van Terry Reid blijft er altijd één info-nugget hangen, namelijk dat hij ooit het aanbod afsloeg om de zanger van Led Zeppelin te worden. Eind jaren zestig was hij één van die artiesten die de overgang bewerkstelligde van psychedelische pop naar hardere rock. Zoals zoveel artiesten van die tijd betekende dat een aantal half geslaagde elpees. Met teveel lang uitgesponnen covers die teveel drugs doen vermoeden (bij Reid een vreselijke orgelversie van Dylan’s 'Highway 61 Revisited' en natuurlijk het verplichte 'Season of the Witch'). Maar ook dit nummer met een wereldriff, met een lekker orgel en vooral die stem. Uit 1969 van de verzamel-cd 'Superlungs'. Gil Scott-Heron – The Subject Was Faggots Voor hij bekend werd met 'The Revolution Will Not Be Televised' (Ik leerde het nummer kennen via VPRO’s Wilde Wereld, op de outtro van mijn platgespeelde cassette zegt Fons Dellen: “Opstand per dwarsfluit") bracht Gil Scott Heron eerst in 1970 een live-elpee uit met enkel percussiebegeleiding: 'Small Talk at 125th and Lenox'. Van deze plaat een nummer dat je in de naughties niet meer kunt maken. In 1990, op het nummer 'One in a Million', kwam Axl Rose in problemen door het gebruik van dezelfde woorden, maar voor een radicale Black Poet was in 1970 een Nigger nog een Nigger, en een Faggot een Faggot. Neil Diamond – Delirious Love Opnieuw stofte Rick Rubin een versukkelde legende af. Na Cash, Jagger en Donovan nam hij nu Neil Diamond onderhanden. Het resultaat, de nieuwe cd '12 Songs', is zo goed als waar je op kunt hopen. Het glitterjumpsuit gaat naar het Leger des Heils en we horen de sound van Diamond die teruggrijpt naar de tijd van 'Solitary Man', 'Girl You’ll Be A Woman Soon' en 'Cherry, Cherry'. Soms denk je bij de begeleiding aan Johnny Cash (het nummer 'Evermore' heeft van die putdiepe pianoklanken á la 'Hurt'), maar een revival zoals diens 'American Recordings' zal dit niet worden; die donderende stem blijft gewoon Neil Diamand en voor veel mensen zal de associatie met een Ahoy vol blauwe permanenten gewoon blijven bestaan. Maar ik denk aan 'Hot August Nights' en vind het mooi. 14.10.05
Fluit Waar ik na Nederland - Macedonie nou benieuwd naar was: wat zijn dat nou voor mensen die na een effe mindere prestatie hun favoriete team beginnen uit te fluiten. Van Nijnatten spreekt er in zijn column in het AD schande van en in de reacties komen een paar fluitertjes aan het woord. En dan blijkt wat voor volk dat is: Het is de archetypische Botte Hollander. De man die in het buitenland net te luid op het eten zit te katten en de ober geen fooi geeft omdat ' hij het niet heeft verdiend'. Het wezen van de sport heeft hij niet begrepen: hij ziet het niet als een wedkamp tussen twee teams maar als een verplichting van de 'duurbetaalde profs' om veel doelpunten te maken in het niet-oranjegekleurde doel. Een reactie uit het AD: "Ik sta voor de volle 100% achter Oranje, maar als ik zoveel geld uitgeef voor anderhalf uur amusement, verwacht ik wel dat de acteurs zich enige inspanningen getroosten om mij het vermaak te bieden waarvoor ik ze heb "ingehuurd". Dat geldt voor filmacteurs, toneelspelers maar zeker ook voor zeer goed betaalde voetballers. Volgende maand zal ik weer een substantieel bedrag uitgeven om mijn favoriete Oranje te steunen tegen Italie, maar als ze dezelfde wanprestatie leveren als gisteren dan zal ik ze ook volgende maand weer uitfluiten." Ik denk dat de fluiter verantwoordelijk is voor het succes van de grote musicals in Nederland. Goed, het is niet goedkoop om binnen te komen (en dat zal hij gerust vijf keer roepen), maar hij beziet het spektakel, ziet de verzorgde decors, telt het aantal figuranten, en concludeert dat hij waar voor zijn dure geld krijgt. Het is ook dit slag bezoeker dat door Hans Teeuwen wordt gepersifleerd in zijn Josti Band conference: "Ik loop door de stad, en ik zie een poster: Josti band. Ik wist niet wat het was, maar ik dacht band, muziek, daar was ik aan toe. Was toe om getroost te worden…door mooie muziek. Ik ga daarheen, ik betaal verdomme geld voor een kaartje. Zit daar in die zaal… dat tuig begint te spelen…". De volgende reactie komt ook uit het AD en kan zo door Youp van 't Hek voorgedragen worden. "Ook ik was ontevreden en heb afkeurend gefloten. Maar het ging niet over het resultaat. De ploeg heeft een resultaat neergezet in deze ronde waar je trots op mag zijn. Het ging op het managen van verwachtingen. Je bent zo'n avond ruim 80 euro kwijt en daar verwacht je iets voor terug. Inzet, goede voorzetten en tempo. Kortom: vol spelen op de winst en niet een terughoudend team dat zeker niet wil verliezen omdat dit wellicht slecht is voor de reeks die Van Basten nu heeft ingezet." Youp moet dan zijn 'uitgeknepen citroen-gezichtsuitdrukking' gebruiken (dat is het gezicht dat ie altijd trekt als hij een oudere hockeydame aan het woord laat) bij het uitspreken van de uitdrukking het managen van verwachtingen. 11.10.05
Unflying Voor een gezonde dosis "What the fuck???" ben in Japan altijd aan het goede adres. Deze Japanse website verkoopt voetbal T-shirts die een beetje.... anders.... zijn. Taalkundig bijvoorbeeld, met dit Bergkamp T-shirt:   Geografisch: Ajax en Catalonie hebben nauwe banden, maar een overname van Camp Nou?  En tot slot dit een gevoel van heimwee naar de goeie ouwe tijd uitdrukkende T-shirt dat de campagne van het reeds geplaatste Japan op het WK in Duitsland visueel cachet gaat geven.  29.9.05
De Thuisblijvers Kregen Ongelijk Keeskistlezers, de 35 postjes hieronder vormen, van onder naar boven, een live-verslag van de wedstrijd AZ - Krylya Sovetov Samara. Pffffffffff... Achteraf gezien was het een prachtig duo wedstrijden. Vooral die schitterende eerste match in Rusland; AZ verloor maar het was een topwedstrijd. Vanavond, in de eerste helft leek het er niet op dat AZ het voor elkaar zou krijgen. Maar na de gelijkmaker net voor de rust, kwam Krylia er verder niet meer aan te pas. En toen de enige gevaarlijke man van de Russen, Krylia's briljante Ghanees Baba Adamou, een rode kaart kreeg, was het mogelijk voor AZ. En ze kregen het voor mekaar. Complimenten. Nog een minuut extra tijd. Vreselijke flashbacks naar Sporting, maar nu is het AZ die een corner krijgt. Afgeslagen; nu een laatste aanval van Krylia... 90 minuten gespeeld. Vier minuten extra. AZ staat absoluut niet onder druk, Krylia lijkt niet de power te hebben om nog door te drukken. Maar ja, na Sporting zeg ik niks meer. Net als toen wisselt de AZ coach net voor tijd een spits voor een verdediger. Steinson voor Arvaladze. Met deze stand is AZ geplaatst. Nog vier minuten. In de tweede helft heeft Krylia zich nog niet op de helft van AZ laten zien, maar ja. Nu is er dan ook meteen een Russische corner, die gevaarlijk indraait maar wordt afgeslagen. Kan AZ de rust bewaren? Ze hebben op deze situatie getraind, zegt de tv-commentator. AZ speelt nu rustig rond. JA! 3-1 Perfecte penalty van Denny Landzaat. Kei en keihard in de linkerhoek. Keeper ging de goede kant op, maar was kansloos. De eerlijkheid gebiedt me te moeten toegeven dat ik het doelpunt heb gemist. Ik was even plassen en even naar S. Die heeft Eastenders gemist. Zij kan zondagmiddag de herhaling zien. Ik kan de herhaling van de goal ook wel zien, maar het live adrenalinemoment was er niet. Zeven minuten nog. 2-1 Bonkige Spits Ahoy! Danny Koevermans kopt in de 80e minuut een voorzet van links in het doel. Een doelpunt is er nog nodig nu! Dat was een mooie plek voor een vrije trap, maar Perez schoot 'm in de muur. Krylia speelt nu met tien man, zonder hun gevaalijke counterjongen, maar als AZ er nog twee wil maken moeten ze opschieten. Schwalbe. Kenneth Perez laat zich overduidelijk vallen in het strafschopgebied en krijgt daarvoor een gele kaart. Tja jongen, die scheids is een Schot. Daar eten ze haggis, gemaakt van schapeningewanden, en ook gefrituurde Marsrepen in beslag. In Schotland zijn ze nog steeds kwaad op Porto omdat die bij het bedwingen van Celtic in de Uefa-cupfinale van 2004 aan tijdrekken, gelekaart-aannaaien en duiken deden. Zelfs de nederlaag van Co gisteren ging, zo zag ik op Football 365, nog gepaard met Schots leedvermaak. Maar ja, de Schotten, die maken zich nog steeds blij met dat doelpunt van Archie Gemmil tegen Nederland in 1978. Een doelpunt dat, zelfs zonder de tegentreffer van Johnny Rep, niet eens genoeg was om Nederland uit te schakelen. Weliswaar leek de vierde, wel fatale, Schotse treffer in de lucht te hangen, maar de woorden van Mark-Trainspotting-Renton (Na een wip met Diane: "I haven't felt that good since Archie Gemmil scored against Holland in 1978!") impliceren dat hij of niet kon tellen of niet kon neuken. Zeventigste minuut. Heeeeeee, rode kaart voor Baba Adamou. De Schot heeft gezien dat de Ghanese uitblinker heeft nagetrapt. Elf tegen tien. Meteen een vrije trap voor AZ, in het midden, net buiten het strafschopgebied. Goeie plek voor Ken Perez. 58e minuut Komt u hier voor de muziek? Later weer. Deze week heb ik Marah bezocht, die een prima kwasi-acoustisch concert gaven in de bovenzaal van Paradiso. Aardige jongens, geen hoogvliegers helaas. Op de achtergrond draait het prachtige Parsons-achtige The End van Ryan Adams, van zijn nieuwe cuntryplaat Jacksonville City Nights. De rest haalt dat niveau niet, maar wat een song... AZ blijft nu Krylia bestormen. Met net te weinig dreiging, maar in tegenstelling tot voor de rust denk ik niet meer dat het een onmogelijke missie is... 51 minuten. AZ is met veel meer enthousiasme aan het aanvallen. Een goede voorzet van links bereikt net Shota Arvaladze niet. Als AZ zo door gaat zou het nog kunnen. Krylia komt er niet goed meer uit. Nu een vrije trap rechts op de hoek van het strafschopgebied... AZ komt scherp uit de rust. De Russen worden met iets meer enthousiasme vastgezet. In de eerste drie minuten twee (niet echt gevaarlijke) schoten op doel van Van Galen, de eerste leidt tot een corner, de tweede tot niets. Het is deze wave van enthousiasme die NU de tweede goal zou moeten geven. De tweede helft begint weer... ... wij dus met zijn vijftienen in een lege Ierse kroeg in een klein dorpje. Halverwege de wedstrijd stroomde de kroeg vol met locals. Ons enthousiasme (EE ZED, frum Alkmahr...) stak ze ook aan en hoewel sommigen misschien wel geirriteerd waren door deze buitenlandse invasie bleven ze beleefd. Spontane rondedansen na het doelpunt in de verlenging van Jaliens kregen al veel bijval. En dat doelpunt van Sporting in de 122e minuut, dat ons in een moment van Himmelhoch jauchzend tot zu Tode betrübt bracht, raakte een snaar in de Ierse volksaard. Het werd zelfs nog gezellig, ondanks dat de seizoenkaarthouders de hele nacht op suicidewatch moesten. Gisteren Co Adriaanse nog gezien? Een extra aanvaller als je 2-0 voor staat, en dan nog verliezen? Co, Co, Co... Rust (1-1) De vrije trap kwam van de linkerkant, hij kwam hoog in het strafschopgebied en Van Galen kreeg zijn hoofd eronder.... Een minuut geleden gaf ik geen dubbeltje voor AZ, nu kunnen ze wellicht als herboren uit de spelerstunnel komen. AZ had pech dat ze een tegendoelpunt kregen, maar ja elke keer dat Baba aan de bal is wordt het ook gevaarlijk. De crux is denk ik dat (terecht) afgekeurde doelpunt in de eerste minuut. Dat gaat het verschil tussen plaatsing en uitschakeling worden. Goal AZ! 3e minuut Blessuretijd, vrije trap AZ op 25 meter door Perez. Gekopt door Barry van Galen, doelpunt! 1-1 ...het was de return van de halve finale en we waren met een grote groep in Ierland. Onder ons een viertal fanatieke AZ seizoenkaarthouders die deze vakantie zeker niet zouden hebben geboekt als ze wisten dat AZ de halve finale zou halen. Het vakantiehuisje lag in the middle of nowhere, dus werd er wat research gepleegd of het mogelijk zou zijn de westrijd in de pub te volgen. Dat kon, het was op Eurosport. Dus kwamen vijftien Nederlanders op om kwart voor acht in de kleine dorpskroeg. Bijna is het rust en AZ ziet er niet uit of ze gaan scoren. 40. min. Uitblinker Baba Adamou krijgt een knie in zijn kruis. Deed Perez dat met opzet? Hij raakt hem ook in de herhaling vol op de kloten. Hij gaat per brancard van het veld, zijn handen naar beneden, zijn stem wat hoger. Op de comfortabele driezitter, voor de grote teevee is S. nu onder zeil. Als deze wedstrijd zich zo blijft ontwikkelen volg ik spoedig haar voorbeeld. AZ valt aan met te weinig gogme om de Russen te verontrusten. Mijn gedachten gaan terug naar die halve finale in de Hout tegen Sporting vorig jaar... Even dwaal ik door mijn ruime nieuwe appartement naar de fraaie livingroom. S. krijgt zware oogjes, ik waarschuw dat Eastenders over vijftien minuten begint. Ik denk niet dat ze het gaat halen. In de tussentijd heeft AZ twee redelijke schoten op doel gelost van een meter of 20: Schaars en Perez. Krylia komt er niet echt meer uit. Niettemin, als AZ drie doelpunten wil maken moet er snel iets gebeuren. 26e minuut Na een duffe periode komt er ineens weer wat leven in AZ. Weer een voorzet van Sektioui van rechts, waar Arvaladze net niet achter kan komen. Als je wel eens meer naar verliezende Nederlandse ploegen in Europa (zoals eerder vanavond, of gisteren, of eergiesteren) dan weet je hoe de wedstrijd er nu uitziet. De nederlandse ploeg heeft meer balbezit en tikt en tikt en tikt. Alleen Sektioui weet af en toe dichter bij het doel te komen. Maar als hier een doelpunt uit moet komen dan moet het scherper. Ik hou niet van omhalen. Die van Van Basten destijds vind ik maar overschat. Te veel flash, te weinig power. Baba Adamu kon echter niet anders omdat de bal achter hem terecht kwam, en de bal vloog met genoeg snelheid in de hoek. Niks gefreak, mooi doelpunt. 0-1 Net had Perez voor het eerst op doel geschoten (een ongevaarlijke roller van 20 meter) en er kwam een snelle tegenaanval van Krylia. Een voorzet van rechts ging naar Baba. Koppen lukte niet dus probeerde hij een omhaal. Dat lukte uitstekend, het is een prachtig doelpunt. AZ moet nu 3 keer scoren. ...het probleem uit de vorige post heb ik dus niet meer, want tadaaa, ik ben verhuisd naar een ruimer appartement. Het Keeskist hoofdkwartier is thans een aparte computer/boeken/muziekkamer. Niets staat mij meer in de weg hier een succes van te maken. Voor de derde keer komt Sektoui op rechts door. Daar liggen kansen, maar voorlopig heeft Krylia geen moeite de aanvallen te pareren. Haast hebben ze natuurlijk niet. Lezers van de CL wedstrijden die ik zo versloeg herinneren zich dat ik een logistiek probleempje had. Mijn computer stond in de woonkamer waar S. per se Eastenders wilde kijken. Dan kon ik de tweede tv naar voren halen, maar dan moest ie wel erg zacht, want een koptelefoon paste niet. Het was altijd wachten tot S. (na een dag hard werken) in slaap viel, normaal gesproken halverwege de eerste helft. AZ dringt aan, maar moet erg uitkijken voor de snelle counter van Krylia. Al twee keer gingen ze dreigend richting Timmer, maar de weg was te lang. 4.min AZ belegert het doel van de Russen en tikt zich in de richting vna het strafschopgebied. Een eerste gele kaart voor de Rus Kweniewie. 20.16. een doelpunt in eerste minuut van AZ. Afgekeurd. Sektouyi kopt een voorzet fraai in maar gebruikt zijn handjes. Daar leek het inderdaad op. 20.15 Goedenavond, AZ trapt af, spelend in de bekende rode shirts. Krylia speelt in precies dezelfde opstelling als twee weken geleden. AZ was bekend om zijn overrompelende eerste minuten, maar Krylia kon er ook wat van. AZ - Krylia Sovetov Om kwart over acht start de wedstrijd waarin AZ een 5-3 achterstand weg moet werken. De opstelling van AZ: Timmer, Jaliens, Opdam , De Zeeuw, De Cler, Landzaat, Van Galen, Schaars, Perez, Sektioui, Arveladze. De opstelling van Krylia: Lobos, Bober, Booth, Gusin, Dokhoyan, Solomatin, Kovbo, Soava, Bulyha, Leilton, Baba AZ - Krylya Sovetov Samara Live! Het is al weer een tijdje geleden maar we gaan een oude gewoonte weer oppakken. Morgen verzorgt Keeskist een liveverslag van de wedstrijd AZ - Krylya Sovetov Samara. Vanaf 20.15 een minuut-tot-minuut verslag Inna Guardian Stylee. Al was het maar omdat, zoals iemand mij in de kroeg toevoegde, de opmars van AZ op Keeskist nogal onderbelicht blijft. Daar zit wat in. Dus druk morgen, donderdag 28 september om 20.15 uur, elke minuut op F5. En vergeet niet een mailtje te sturen naar het adres links in beeld. 10.9.05
Jet Parijs is niet alleen de stad van Eiffeltoren, Moulin Rouge en Notre Dame, het is ook een stad vol muziek. Het is een smeltkroes van invloeden uit de hele wereld, de stad zit tjokvol moderne dance, het is een brug naar Afrika; Parijs zit er bovenop.... Ja ik ging naar Parijs. En ja, ik heb de plaatselijke muziekagenda er nog bijgepakt. Er speelde geen ene moer, alleen de Stereophonics, maar wie gaat daar nou naartoe als ie in Parijs is. En de veelgeroemde clubs, met progressieve houseklanken en lange nachten vol filterdisco, daar hadden S. en ik veel te zware benen voor na hele dagen musea, slenteren en stevig doordrinken in romantische kroegjes in Montmartre en in de gezellige Britse pub “Le Frog et Rosbeef”. Dat werd dus een stedentrip zonder Rock & Roll. Maar er is niets leukers dan onverwacht het ene of andere speciale event meepakken. Mijn favoriete herinnering van Parijs is de eerste keer dat ik er was, meer dan twintig jaar geleden met de middelbare school. Met de hele bus togen we 's avonds van het hotel naar de oevers van de Seine. Op een drijvend podium in de rivier traden daar de grootste sterren van de Franse popmuziek op voor een programma op locatie á la Nederland Muziekland. Julien Clerc, Gerard Lenorman, Johnny Halliday, ik heb ze er allemaal gezien. Clerc en Lenorman waren vooral gezellig. Halliday had een hoge Rob de Nijs factor; geconserveerde vijftiger in designer-jeans met veel gillende meiden. En ik heb ook Serge Gainsbourg live (met orkestband) gezien. Hij stond in zijn eentje op een enorm podium in de rivier. Hij struinde wat rond terwijl hij nonchalant in de microfoon murmelde. In mijn herinnering is zijn beeld samengevallen met Hugo Borst. En nu werd er ook iets geadverteerd dat wellicht de moeite van een bezoek waard was; op het Place de la Concorde was een Tornado straaljager neergezet ter promotie van “Le 44 ème salon international Paris Le Bourget”. Een vliegshow dus, maar wel de grootste en beroemdste ter wereld. Wij dus naar Le Bourget, een vliegveld een kilometer of tien buiten het centrum van Parijs. Hier droomde ik van toen ik twaalf was. Nu renden we zo snel mogelijk door de markt, die vooral bestond uit bedrijven die schoepen, moeren, kabels en schaalmodellen aanboden. Snel naar de vliegtuigen, die over het hele terrein van het vliegveld opgesteld waren waar de bezoekers vrij toegang hadden. Voor de hele middag waren er vliegdemonstraties aangekondigd van de modernste straaljagers ter wereld. De Eurofighter! De Dassault Rafale! De Saab Gripen JAS 39. De Sukhoi SU-39 Superflanker! Het publiek had zich midden op een taxibaan opgesteld en als een vliegtuig vanaf de parkeerpositie in de richting van de startbaan werd getrokken, ging het midden door het publiek. En toen ging de eerste jet de lucht in. Er zitten twee kanten aan een vliegdemonstratie. Eén daarvan wordt al snel saai. De piloot vliegt een keer of tien langs en laat het publiek zien hoe wendbaar het vliegtuig is, welke truukjes hij kent. Dus vliegt hij op zijn kop, in een kurkentrekker of zigzaggend langs het vliegveld. Leuk als de Eurofighterpiloot dat doet. Maar als de piloot van de Saab Gripen JAS 39 ook kurkentrekt, rolt en duikt... En dan de Sukhoi Su-39 Superflanker: kurkentrekker, rol, duik. Wie volgt? Het is net alsof je een drumsolo, een bassolo, een gita-haarsolo hoort. Maar de tweede kant van de vliegdemonstratie heeft dan al lang bezit van je genomen. En dat heeft veel meer impact dan de vage bewondering die je misschien voelt voor de virtuositeit van de piloot. Op dat moment ben je namelijk in de ban van het geluid dat het vliegtuig maakt. Kijk, dat een straalvliegtuig veel herrie maakt weten we allemaal. Maar de sensatie die je overkomt als een modern gevechtsvliegtuig op honderd meter afstand zijn straalmotor start is iets van een heel andere orde. Er zijn wel overeenkomsten met een concert, als je vlak voor de geluidsinstallatie gaat staan. Het geluid vult je oren, je hele hoofd. Je hoort interressante frequentieverschuivingen en veranderende boventonen als het ding van links naar rechts langsvliegt. Je borstkas resoneert, je voelt het in je buik en lager. Je bent niet de enige, om je heen zie je 50.000 mensen die precies dezelfde sensatie hebben, en kilometers-en-kilometers ver ondergaan omstanders hetzelfde lot. Terwijl het vliegtuig zich van je verwijdert, bereid je je voor op de volgende ronde. Daar komt ie weer, deze keer vliegt hij zo hoog dat het niet veel meer dan een stipje is, maar toch vult het geluid je hele lichaam. Een straaljager brengt een sensatie teweeg waar een jammende Sonic Youth ook naar op zoek is. Alleen gaat het helemaal vanzelf, en zelfs per ongeluk. Die enorme herrie is maar een bijproduct van de kracht van het ding. Er is nog een reden waarom je aandacht opgezogen wordt. Een straaljager is gemaakt om zo snel en zo wendbaar mogelijk te zijn en daar is verder alles aan opgeofferd. Het ding heeft maar één piloot en verder niets. De omgeving van het ding is tientallen kilometers ver helemaal gevuld met zijn aanwezigheid. En toch kost hij zo’n vijftig miljoen euro per stuk. Terwijl de Sukhoi Su-39 Superflanker (de luidruchtigste van allemaal) nog een rondje maakt begrijp je meteen de aantrekkingskracht op dictators van bananenrepublieken, en op fractievoorzitters van de LPF. Zo’n jet is de ultieme ‘fuck-you’. Je eigen kathedraal, standbeeld of Pyramide? Een kleine vloot dodelijke en hypermoderne herriemakers heeft net zoveel effect. Terwijl ik de Dassault Rafale langs voelde komen moest ik aan Liam Gallagher denken. Je weet wel, die gek met die sneer, met zijn handen op z’n rug en die domme tamboerijn. Die gast dus die zegt dat ie de beste van de wereld is en op het podium uitstraalt dat ie dat ook meent. Die de aandacht van zijn hele omgeving opzuigt met de arrogantie van een peperdure, luidruchtige en hypermoderne straaljager. Het was op dit moment dat zich in mijn hoofd een zinnetje vormde dat de afgelopen jaren als een mantra in mijn hoofd is blijven spoken: Straaljagers are the new Rock & Roll. 7.9.05
Heeft Andorra een volkslied? Vanavond bij Nederland Andorra zingt Guus Meeuwis het Wilhelmus. Boeiend. Meteen gaan mijn gedachten terug naar Nederland - Finland in juni, waar het volkslied werd gezongen door The Lau. Ik was aangenaam verrast dat ze eindelijk eens een volwaardig popartiest hadden geboekt, in plaats van Jantje Shit of zo'n musicalmuts. Het enige probleempje was dat Thé Lau nou niet bekend is om zijn expressieve en veeloctavige zangstem. En het Wilhelmus leent zich niet echt om á la Tom Waits gereciteerd te worden. Het was dan ook een vervreemdende performance, daar op de middenstip. Ik heb zeer genoten. Als iemand een mp3 of een videootje heeft, hou ik me aanbevolen. Vorige maand bij Nederland - Duitsland werd er luid door het Duitse volkslied gefluitconcert. Daar heb ik verder geen moreel oordeel over: voor goede manieren ga je nou eenmaal niet naar het voetbalstadion. En misschien floten ze wel omdat het Dennie Christian was. Bij Wales - Engeland was het gefluit door het Engelse volkslied ook oorverdovend. Maar het kan natuurlijk ook anders. Die vrolijke drinkebroers van Ierland lalden en humhumden vorig jaar bij Frankrijk - Ierland vrolijk mee met de Marseillaise. 2.9.05
"Get back in your technical area..." Scheidsrechter bij Armenië - Nederland is de Schot Stuart Dougal. Hier is een onaardig lied over hem. Zo te horen door een stel Celtic fans want hij is niet alleen een "Hunwank" maar bovendien: "He's got a disease from shagging McLeash" (en dat is de Rangers manager). Een scheidrechter verdient beter. Sterker nog, hij mag best ook eens aan het woord komen. Hier is de voetbalvriendelijkste rockband van Engeland: Half Man Half Biscuit, met het scheidrechtersalfabet. Een wijs lied met veel sympathie voor het vak van scheidsrechter. Dat blijkt uit de letter R: "R is for Running Backwards, a difficult skill which the pundits never appreciate". 31.8.05
De Beste Voetbalwebsite Op Het Hele Internet http://www.holland74.net/. Het gaat over het Nederlands elftal van 1974, maar ook van 1978. Het is geschreven door een Engelsman, Steve Burns, die achttien jaar oud was toen het WK 1974 plaatsvond. Uitgebreid komen de beide succesvolle WK's aan bod, met een lang, goedgeschreven verslag van elke wedstrijd. In het voorwoord legt Burns helder uit wat er bijzonder was aan dit team. Het is een lang stuk maar ik citeer hier bijna de hele pagina omdat het zo goed aangeeft wat er aan de hand was. This extraordinary collection of talented footballers set the world on fire for a few brief weeks in the summer of 1974. They captured the imagination of a generation of fans in a way that no team, before or after, have matched. They played football in a way we hadn't seen before, with skill, strength, intelligence and attitude merged together into a mixture that was uniquely theirs. They didn't actually win the World Cup, heaven knows why, but they created a set of memories that have lasted a generation now, and will continue undimmed for a long while to come. To your author, an 18-year-old living in England, obsessed with football but somehow never having really witnessed anything you might call football history, this was my defining moment in the game. I was too young to remember the Real Madrid of Puskas, the Man Utd of the Busby Babes, the Tottenham of Blanchflower, or the great Hungarian or Brazilian teams of the 1950s, too young to appreciate what the English World Cup win in 1966 meant. Even the Brazilians of 1970, brilliant though they undoubtedly were, didn't have the same appeal. They looked like superhumans, beings from another place, which in those days Brazil might as well have been. But the Dutchmen of Feyenoord and Ajax in the early 1970s, and the national side of 1974, looked like the people who lived next door. They had long hair, they slouched for the team photos, they made no attempt to pretend they were singing the national anthem. They were scruffy and untidy, in a deliberate sort of way. They argued among themselves, not violently but forcefully and passionately. They conducted press conferences in several languages, lucidly and without resorting to clichés about "taking every game as it comes". They had the greatest player in the world (Cruyff of course), several more talented strikers and midfield players, a load of defenders who did far more than defend, and a goalkeeper who just didn't look like a goalkeeper. They had their wives and girlfriends to stay at the team hotel. They wore ridiculous squad numbers. Their goal celebrations were so passionate they made you want to join in even if you were watching on television. They looked as if they wanted it. They were my team - in that strange way that football teams become your team for no rational reason. Nu is er al heel wat afgepraat over dit ijkpunt in de Nederlandse historie. Het loopt wat terug omdat het toch een bedoening voor ouderen wordt: zelfs de dertigers van tegenwoordig hebben dit niet meer meegemaakt (zelf scoorde ik in de rust van de finale van 1974 zowel de gelijkmaker als de winnende treffer in onze achtertuin). Maar bij elk groot toernooi komt het weer naar voren, met theaterstukken over spelersvrouwen en, vorig jaar, het boek 1974, Wij waren de besten, van Auke Kok. Maar wat geweldig is aan deze website: het gaat over het voetbal. Geen gefilosofeer over de overeenkomsten tussen Cruyff en Johannes Vermeer. Niet één keer worden Danny, Truus, of Snabbel en Babbel genoemd. Verder is de site geen afrekening met een mythe, er wordt geen trauma verwerkt, er worden geen rekeningen vereffend, er wordt geen volksaard gedefinieerd, er wordt niet opzichtig naar het heden geknipoogd... En het allerbeste: zelfs dat fucking zwembad (twee héle hoofdstukken in het boek van Kok!) komt in de hele tekst niet voor. Hier moet je klikken!. (en vergeet vooral 1978 niet). 20.4.05
Paus Voor het eerst betreur ik dat deze site geen reactieding heeft. Ik zou de lezer willen vragen: wat zou uw Pausnaam zijn. Inspiratie komt van deze draad in het altijd briljante Football365-forum. Favorieten: Paus Led Zeppelin V en Pope John Paul III - This time it's personal. Zelf kies ik voor Paus Bocephus I.  14.3.05
Naar aanleiding van de Boekenweek en AS Monaco - PSV: een gedicht Ten gevolge van corner, Profiteerde ervan de reus Vennegoor of Hesselink, enig aan de eerste paal, om de ballon af te schieten onderin de netten van Roma. Maar niets heeft er gedaan! ASM was niet aan het einde van zijn straffen met de uitwijzing van Givet ten gevolge van een grote fout op Farfan in standpunt van laatste advocaat. De minuten ontkorrelden zich zonder dat de pogingen tot Chevanton de oplossing niet vinden.
3.3.05
Bij de dood van Rinus Michels nb: aan de eerste zin van dit stuk is te zien dat het oorspronkelijk uit 1997 afkomstig is. Het gaat niet slecht met Ajax. Toch moeten we niet vergeten dat er groot gevaar dreigt. Louis van Gaal weet het; het kostte hem zijn laatste Ajax-jaar. Guus Hiddink weet het na de 0-0 tegen Turkije. De Heidemij, verzorger van de grasmat weet het. Marco Bakker weet het zeker. Maar het eerst wist de verslaggever van de Volkskrant het. 19 Augustus 1996, twee wedstrijden waren er gespeeld in het nieuwe Ajax-stadion. Ajax-AC Milan 0-3, Ajax-PSV 0-3. Het stadion leed aan Slecht Karma, zo meldde de journalist, en veel beter is het sindsdien niet geworden. Hoe is dat mogelijk? Komt het door het ontbreken van de vertrouwde pislucht van De Meer, zoals sommige verstokte supporters beweerden? Komt het door het tuig in de skybox, zoals Youp van ‘t Hek volhoudt? Nee, de Volkskrant wist het al na die tweede nederlaag: het komt door die naam. ArenA. Alles is er mis aan. De naam is gejat van jongerenhotel de Arena, voorheen de Sleep-In. Sinds die tijd is daar trouwens geen fatsoenlijke band meer te zien geweest. Net als in die andere ArenA waar je alleen mag optreden als je erg eng bent: Celine Dion, Luciano Pavarotti en Michael Jackson. De naam ArenA is ook eng, met die belachelijke hoofdletter A op het eind. De naam heeft de pretentie van alles te betekenen. Maar een stadion een arena noemen is even leeghoofdig als pompeus. Het is als een term uit de bloemrijke voetbaljournalistiek uit de jaren vijftig. Komt er binnenkort ook een nieuwe voetbal op de markt, de Nike ‘Het bruine monster’? Nog maar één maatregel kan het stadion redden. Doop het met onmiddellijke ingang om. De nieuwe naam dient te worden: het Rinus Michelsstadion. Het Rinus Michelsstadion zal van de supporters meteen een mooie koosnaam krijgen. ‘Zes mei ‘98, de eerste poot van de Uefa-cup finale. Live op de NOS vanuit De Generaal.’ Het Rinus Michelsstadion. In de volksmond De Generaal. Slecht Karma weg. Ajax wint cup. Twee slotopmerkingen: -De heer Michels hoeft zich niet op te offeren. Dat stadions alleen naar dode corifeeën worden genoemd moet gezien de hoge nood maar even vergeten worden. -Ik sta sympathiek tegenover de opvatting dat het stadion eigenlijk het Johan Cruyffstadion zou moeten heten. ‘Ajax-Feyenoord vanmiddag in De Verlosser’ is echter net even te veel. Bovendien heeft Johan Cruyff statistisch gezien vijfentwintig jaar langer te leven dan Michels. Binnen die vijfentwintig jaar dient er inderdaad in de Watergraafsmeer een nieuw stadion te verrijzen Te Zijner Nagedachtenis. 12.2.05
Soms slaagt Belangrijk Nieuws er niet in de Nederlandse grens te bereiken ... zoals in het geval dat de coolste snookerspeler ter wereld, Jimmy White, voor de komende Masters zijn naam officieel verandert in James Brown.  Dat lijkt bijzonder uncool, maar het feit dat The Whirlwind het doet maakt het automatisch alsnog cool. Bovendien doet ie het niet zomaar: hij wordt gesponsord door HP, home of Brown Sauce. HP sponsort de bruine bal en dus ook de heer White/Brown.  Nu is Brown Sauce al net zo rock 'n roll als Jimmy White, pardon Brown, dus dat zit wel goed. Als zo'n nieuw rockbandje uit Engeland weer eens een shitoptreden geeft in Amsterdam is dat niet alleen omdat ze te zware wiet roken in de Grasshopper, maar ook omdat ze op hun eerste bezoek buiten Engeland hun bruine saus missen. Ik kan u bovendien vertellen: HP Brown Sauce speelt een belangrijke rol in het voedingspatroon van huize Kees Kist. Zelf vind ik het absoluut niet te vreten, maar leg dat de missus maar eens uit. In de ernstig ondergewaardeerde Ierse film Intermission (heeft Nederland ook al nauwelijks bereikt) wordt zelfs betoogd dat Brown Sauce heerlijk smaakt in koffie, maar ik durf het niet te proberen... 11.2.05
Kansloos Veel AZ in de media deze week; niet zo vreemd met drie AZ-ers in de basis tegen Engeland en met zaterdag de topper tegen PSV. De Telegraaf plaatst een lekker grote foto van Kees Kist in de krant en zet op de voorpagina een voorbeschouwing van AZ-PSV. Met de aankondiging: AZ zint op revanche. Althans dat staat er nu. Want een uur lang stond er op de pagina een "werktitel". Links www.telegraaf.nl om elf uur, rechts dezelfde pagina om half twaalf.  9.1.05
Stokje Dit stokje van Stereo kon ik natuurlijk niet weigeren omdat ik bij een eerdere gelegenheid zelf zo'n ding bij Joris in zijn maag had gesplitst. 1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer? Een gieg of tien. 2. Wat is je laatst gekochte cd? De eerste vijf platen van The Pogues, opnieuw uitgebracht met bij elkaar 21 bonustracks. Ik koop niet veel, maar hier ben ik heel blij dat ik die chaotische stapel elpees, cassettes en kopietjes kan inruilen voor dit fraaie rijtje in de kast. Dit draai ik echt heel veel. 3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las? Toen dit stokje mij raakte had ik net naar de dartsfinale zitten kijken. Dus het laatste nummer was Queen met We are the champions nadat de heer van Barneveld had gewonnen. Nog erger is dat tijdens de pauze de BBC een terugblik op het darttoernooi toonde met als muziek "Thunder in my Heart" van Rene Froger. Froger! Vazal van Satan! Op de BBC! Dit Oranje-dartsgedoe moet echt stoppen... Ik ben bang dat een linguistisch sluwigheidje mij hier off the hook moet krijgen. Ik heb natuurlijk niet echt naar Queen of Froger geluisterd. Even gecheckt en het laatste nummer dat in Winamp was gedraaid was een lekker politiek correct obscuur maar toch catchy seventies funknummer: Woman van Barrabas. 4. Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen. Het strandnummer was een instumentaaltje en ik wist geen uitvoerende of titel. Wel leek het erop dat het iets a la Herp Alpert was. Toen ik vorige week Marcel Kruup, zelfverklaard Alpert-fanaticus en voorman van de Herb Spectacles toevallig tegenkwam trok ik de stoute schoenen aan: "Meneer Kruup, u bent de enige die mij kan helpen, weet u de titel en uitvoerende van dit nummer? "Papapapapapapa papapapapapa pa pa pa papapapa papapapapapapa" "Ja hoor, dat is Herb Alpert zelf, met A Banda". "Dank u hartelijk" And she said something about needing to spend some time alone And she wondered out loud what it was she had to find But she'd already made up her mind" 5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door? Mijn moeder, Nelson Mandela en de hond Doeschka. 4.1.05
Mijn jaarlijstje? ...volkomen oninteressant. Ik bedoel maar, in 2003 maakten de White Stripes mijn favoriete album, dus die van dit jaar kun je zelf wel bedenken. Nee, dan mijn favoriete album van 2002. Die ga ik binnenkort bekendmaken. Ze draaiden hem vandaag in de kroeg waar ik was. Dat was een unicum, ik heb hem nog nooit buiten mijn eigen territorium gehoord... (binnenkort meer) |
