Keeskist

 

"Ik denk 2-0"

Virtuele tattoo

Mail Keeskist op keeskist (apenstaartje) chello.nl

Deep Thoughts


This page is powered by Blogger. Isn't yours?
9.11.05
 
Okee Dan
Ik lees net dat het YSI woensdag is.

Terry Reid - Speak Now (Or Forever Hold Your Peace)
Van Terry Reid blijft er altijd één info-nugget hangen, namelijk dat hij ooit het aanbod afsloeg om de zanger van Led Zeppelin te worden. Eind jaren zestig was hij één van die artiesten die de overgang bewerkstelligde van psychedelische pop naar hardere rock. Zoals zoveel artiesten van die tijd betekende dat een aantal half geslaagde elpees. Met teveel lang uitgesponnen covers die teveel drugs doen vermoeden (bij Reid een vreselijke orgelversie van Dylan’s 'Highway 61 Revisited' en natuurlijk het verplichte 'Season of the Witch'). Maar ook dit nummer met een wereldriff, met een lekker orgel en vooral die stem. Uit 1969 van de verzamel-cd 'Superlungs'.

Gil Scott-Heron – The Subject Was Faggots
Voor hij bekend werd met 'The Revolution Will Not Be Televised' (Ik leerde het nummer kennen via VPRO’s Wilde Wereld, op de outtro van mijn platgespeelde cassette zegt Fons Dellen: “Opstand per dwarsfluit") bracht Gil Scott Heron eerst in 1970 een live-elpee uit met enkel percussiebegeleiding: 'Small Talk at 125th and Lenox'. Van deze plaat een nummer dat je in de naughties niet meer kunt maken. In 1990, op het nummer 'One in a Million', kwam Axl Rose in problemen door het gebruik van dezelfde woorden, maar voor een radicale Black Poet was in 1970 een Nigger nog een Nigger, en een Faggot een Faggot.

Neil Diamond – Delirious Love
Opnieuw stofte Rick Rubin een versukkelde legende af. Na Cash, Jagger en Donovan nam hij nu Neil Diamond onderhanden. Het resultaat, de nieuwe cd '12 Songs', is zo goed als waar je op kunt hopen. Het glitterjumpsuit gaat naar het Leger des Heils en we horen de sound van Diamond die teruggrijpt naar de tijd van 'Solitary Man', 'Girl You’ll Be A Woman Soon' en 'Cherry, Cherry'. Soms denk je bij de begeleiding aan Johnny Cash (het nummer 'Evermore' heeft van die putdiepe pianoklanken á la 'Hurt'), maar een revival zoals diens 'American Recordings' zal dit niet worden; die donderende stem blijft gewoon Neil Diamand en voor veel mensen zal de associatie met een Ahoy vol blauwe permanenten gewoon blijven bestaan. Maar ik denk aan 'Hot August Nights' en vind het mooi.


| <$BlogCommentDeleteIcon$>