Keeskist |
|
|
|
17.11.05
Het is YSI donderdag Grand Funk Railroad - People Let's Stop The War ... ik had oorspronkelijk het plan opgevat om drie intrigerende songs te kiezen uit de tiplijst van de Radio 2 Top 2000. Het is op zich niet zo moeilijk drie leuke nummers te vinden, want de tiplijst is uitgebreid met een groot aantal songs met een veel bredere muzikale voorkeur dan voorheen. Maar het is er toch maar eentje geworden. Veel nieuwe tips zijn afkomstig van inzendingen van luisteraars en wat daaraan opvalt is dat van veel artiesten rare nummers zijn gekozen die door de Radio 2 redactie willekeurig op de kieslijst zijn gesmeten. Een artiest als Rory Gallagher is ineens met drie middelmatige nummers vertegenwoordigd, en wat doet een enkel nummer van Ted Nugent van vijftien jaar na zijn glorietijd in de lijst? Maar hetzelfde principe kan ook leuk uitpakken. Van mijn persoonlijke seventies-favorieten Grand Funk Railroad staan twee songs in de lijst. Ten eerste hun enige Nederlandse hit Some Kinda Wonderful, maar het tweede nummer is een obscuur elpeenummer. 'People Let’s Stop The War' is op een stroeve manier funky, met een lekkere knorbas en een vette wah-wah gitaar. Maar het leukste is toch de tekst; het is een protestsong tegen de Vietnamoorlog. Niet zo vreemd, het komt uit 1971. Maar de manier waarop de vredesboodschap wordt geformuleerd is grappig. Later zou Grand Funk een ruk naar rechts maken (pro-guns, pro-Reagan, en ook pro-Jezus) maar hier wordt een anti-oorlogs- en een anti Nixon-statement gemaakt waar... euh... Koos Koets heel trots op zou zijn weetjewel... “If we had a president, that did just what he said, The country would be just alright, and no one would be dead” Mozeskriebel. En over Koos Koets gesproken…. Robert van Effen – De Typeplanner De Typeplanner, de nieuwe cd van het Simplisties Verbond laat een heel stel vertrouwde typen horen. Fijn dat ze er weer allemaal zijn: Jacobse en Van Es, Frank en Carla van Putten, en Van der Vaart en Hekking. Maar er huizenhoog bovenuit steken twee minder bekende typen. Het volgende, geweldige, nummer is van Robert van Effen, allesvrezer. Meur het meust doet mij nog deugd dat de ceudeu aan elkeur wordt gepreut door  Ambulant Reprentant Harry van Klingelen. Walk The Line Deze week gaat in de VS ‘Walk The Line’, de biopic van Johnny Cash in premiere. De soundtrack bevat niet de originele opnamen maar wordt volgezongen door de acteurs Joaquin Phoenix (als Cash) en Reese Witherspoon (June Carter-Cash).  Nu kan dat in de film heel goed werken, maar buiten die context klinkt het helemaal nergens naar. Phoenix doet zijn best in de zelfde toonhoogte als Johnny Cash te zingen maar de diepte van de stem ontbreekt volkomen. Ik moest denken aan de omschrijving die Jip Golsteijn ooit gaf van de zangkunsten van Ron Brandsteder: “Een dronken Kamahl”. (helaas nog geen mp3’s gevonden, dus hier een link naar de officiële soundtracksite met geluidsfragmenten) 9.11.05
Okee Dan Ik lees net dat het YSI woensdag is. Terry Reid - Speak Now (Or Forever Hold Your Peace) Van Terry Reid blijft er altijd één info-nugget hangen, namelijk dat hij ooit het aanbod afsloeg om de zanger van Led Zeppelin te worden. Eind jaren zestig was hij één van die artiesten die de overgang bewerkstelligde van psychedelische pop naar hardere rock. Zoals zoveel artiesten van die tijd betekende dat een aantal half geslaagde elpees. Met teveel lang uitgesponnen covers die teveel drugs doen vermoeden (bij Reid een vreselijke orgelversie van Dylan’s 'Highway 61 Revisited' en natuurlijk het verplichte 'Season of the Witch'). Maar ook dit nummer met een wereldriff, met een lekker orgel en vooral die stem. Uit 1969 van de verzamel-cd 'Superlungs'. Gil Scott-Heron – The Subject Was Faggots Voor hij bekend werd met 'The Revolution Will Not Be Televised' (Ik leerde het nummer kennen via VPRO’s Wilde Wereld, op de outtro van mijn platgespeelde cassette zegt Fons Dellen: “Opstand per dwarsfluit") bracht Gil Scott Heron eerst in 1970 een live-elpee uit met enkel percussiebegeleiding: 'Small Talk at 125th and Lenox'. Van deze plaat een nummer dat je in de naughties niet meer kunt maken. In 1990, op het nummer 'One in a Million', kwam Axl Rose in problemen door het gebruik van dezelfde woorden, maar voor een radicale Black Poet was in 1970 een Nigger nog een Nigger, en een Faggot een Faggot. Neil Diamond – Delirious Love Opnieuw stofte Rick Rubin een versukkelde legende af. Na Cash, Jagger en Donovan nam hij nu Neil Diamond onderhanden. Het resultaat, de nieuwe cd '12 Songs', is zo goed als waar je op kunt hopen. Het glitterjumpsuit gaat naar het Leger des Heils en we horen de sound van Diamond die teruggrijpt naar de tijd van 'Solitary Man', 'Girl You’ll Be A Woman Soon' en 'Cherry, Cherry'. Soms denk je bij de begeleiding aan Johnny Cash (het nummer 'Evermore' heeft van die putdiepe pianoklanken á la 'Hurt'), maar een revival zoals diens 'American Recordings' zal dit niet worden; die donderende stem blijft gewoon Neil Diamand en voor veel mensen zal de associatie met een Ahoy vol blauwe permanenten gewoon blijven bestaan. Maar ik denk aan 'Hot August Nights' en vind het mooi. |
