Keeskist |
|
|
|
17.12.01
Losse eindjes (1) Komende tijd ga ik eens een paar losse eindjes vast knopen. Neem deze Keeskist post over de muzikale waarde van het selleriekauwen. "Ik ga de proef op de som nemen. Deze week repeteer ik met mijn bandje. Naast mijn gitaar en mijn mondharmonica neem ik ook een pond sellerie mee. Ik houd je op de hoogte." En toen niks meer. Welnu: Voor de repetitie ben ik langs de groenteboer gegaan en heb een bos selleriestengels meegenomen. Omdat ik op de meeste nummers zing heb ik me selleriesgewijs beperkt tot instumentale songs. Tijdens "Misirlou" van Dick Dale (de titelsong van Pulp Fiction) speel ik gewoonlijk tamboerijn maar nu kauwde ik dus op een stengel. En verdomd het geluid viel niet tegen. Dean Elliot zegt het al: "Cellery stalks: the crunchiest". Inderdaad geeft het afknappen van een stengel een scherp knakkend geluid. Ritmisch gekauwd lijkt het geluid op het rammelen van de castagnetten. Ik kan het elke band aanraden de gang naar de groenteboer te maken. Een probleem had ik slechts: aan het einde van Misirlou heb ik een kazoo solo (die bij ons de plaats inneemt van de originele trompetsolo). En dat valt niet mee met een bek vol sellerie. | <$BlogCommentDeleteIcon$> |
