"Ik denk 2-0"

Mail Keeskist op keeskist (apenstaartje) chello.nl

Deep Thoughts

 
Dolores

Welke blogger gaat er nu betalen voor een concert waarvan hij van tevoren al weet dat hij het helemaal niks gaat vinden? Als je voor de krant of een tijdschrift schrijft laat je je op de gastenlijst zetten, in je binnenzak een heupflesje azijn en daar ga je. Maar geld betalen om jezelf te gaan ergeren? Dat heb ik dus wel gedaan. Minder geld dan ik dacht, dat dan weer wel; want had u al kennis gemaakt met de geneugten van de Last Minute Ticket Shop? Daar hadden ze kaartjes voor tien in plaats van twintig euro voor Dolores O'Riordan in Paradiso.

O'Riordan is natuurlijk de oud-zangeres van de Cranberries en daar wilde mijn echtgenote graag heen. De dingen die je doet voor een gelukkig huwelijk… Van tevoren had ik me al verheugd hoe ik me het aangenaamst zou gaan ergeren. Bijvoorbeeld het moment dat Dolores en ik elkaars chagrijnige koppen zouden zien. Zou ze heel hoerig alle oude successen gaan spelen of zou ze haar fans beledigen door alleen maar nummers van haar nieuwe soloplaat te spelen?

Het antwoord op die laatste vraag wordt al meteen gegeven in het eerste nummer: "In your hea-hea-hea-head; Zo-hom-bie, Zo-hom-bie, Zo-hom-bie". Het wordt een Greatest Hits show. Ergens tijdens het concert kijkt ze omhoog en herinnert zich dat ze hier al eens eerder was geweest, "Twaalf jaar geleden". Zo lang al? Ja inderdaad, in de tussentijd stonden de Cranberries in grote zalen: Vredenburg, Heineken Music Hall, zelfs Ahoy. En dat is nog steeds te merken want soms is Paradiso te klein voor O'Riordan: woeste gebaren met het hele lijf, duidelijk bedoeld om het bovenste ring van een sportpaleis te bereiken. Regelmatig doet ze haar eigen songs te kort door hele stukken enkel door het publiek te laten zingen.

Had ik het al over haar begeleidingsband gehad? De Cranberries waren een stel bleke pappige en niet erg in het oog springende Ieren. Maar het type beroepsmusicus dat hier de muziek verzorgt is een heel andere diersoort. De gitarist is een 'geezer' van in de veertig met zo'n plukje schaamhaar onder de lip die te horen aan zijn gedateerde gitaarsound zijn brood verdient met het inspelen van commercials. De bassist ziet er uit als een afgeschminkt lid van Kiss die bij elke break zijn handen in de lucht gooit: klappen verdomme! Achter de basversterker zit een roadie met een wat-doe-ik-hier blik tamboerijn te spelen. Ook hij is bijzonder harig en heeft een zonnebankbruine tint.

Het publiek: er zijn een paar buitenlandse fans die zo te zien de hele Europese tour meereizen. Een Grieks meisje heeft een zak vol t-shirts met slogans bij zich. Ze biedt cadeauverpakkingen chocola aan (Merci en zo'n Ali-B doos) aan de inderdaad wat magere zangeres. Als de superfan tijdens de toegift op het podium wordt getrokken lijkt ze elk moment van haar stokje te gaan van pure emotie. Het Nederlandse deel van het publiek komt zo te zien vaker bij C&A dan in Paradiso.

En hier stopt het gemopper even want als u dit leest, fans: u was een geweldig publiek. Dat meen ik echt: Dolores O'Riordan trekt een publiek dat enthousiast is en dat de artiest zich welkom doet voelen. Een publiek dat niet rookt en een kaartje heeft gekocht omdat het werkelijk in de optredende artiest is geïnteresseerd. En dat tijdens het optreden zijn mond dicht houdt, een flink contrast met het reguliere Paradiso publiek. Merci, het deed me het gejodel op het podium even vergeten.

Het is ook een publiek dat niet weet dat er na afloop soms nog een optreden in de bovenzaal is. Dit is het punt dat ik moet bekennen dat het niet enkel mijn onbaatzuchtige liefde was die me naar Paradiso dreef, maar ook de act die na afloop de bovenzaal door elkaar rammelde: White Cowbell Oklahoma! Negen man in pooierkostuum op het podium met een parodie op Southern Rock. Met een heel ander publiek: Hells Angels en getatoueerde dellen die bij de act blijken te horen als ze elkaar op het podium de kleren van het lijf trekken tijdens een catfight (de dellen, niet de Angels). Ik moet mezelf corrigeren want het was geen parodie maar eerder een pastiche: White Cowbell Oklahoma! klinkt net zo goed als de originele voorbeelden. Hét kenmerk van de goede Southern Rock band is de line-up met een hele batterij gitaren. Hier zijn het er niet minder dan vier. Maar die meerdere gitaren dienen ieder een eigen stijl te hebben, en elkaar aan te vullen met afwisselend clean en vuil geluid, dan weer twin- en duosolo's, dan weer een solide slaggitaarmuur. Dat doen ze geweldig. Een ander kenmerk is dat een Southern band het dient te menen als ze teksten als "Southern By The Grace Of The Lord" slaken. Da's dus even minder goed geregeld bij deze Canadezen, maar wie zal daar over mopperen als je de lol op het podium ziet, zowel muzikaal als theatraal (de dellen die elkaar even later weer innig beminnen, hee een kettingzaag).Met allebei een grote grijns rollen we uiteindelijk samen van de trap van Paradiso.

posted by Keeskist at maandag, juni 11, 2007