Keeskist |
|
|
|
10.11.03
The Darkness in Paradiso Ik haat recensies schrijven. Daarom verwijs ik lekker makkelijk naar de recensie over The Darkness op 3voor12, in wier verhaal ik me wel kan vinden. Ik wil daar drie dingen aan toevoegen: -God dank voor het grote aantal Engelsen in de zaal. Als het van de Nederlanders had moeten komen hadden ze niet zo'n enthousiaste ontvangst gehad. -Zo was er bijvoorbeeld een bepaald slag mensen in de zaal: types die in The Face hebben gelezen dat retro hardrockoutfit helemaal 2003 is. Het is een bewezen wetenschappelijk feit dat dit gedeelte van de bezoekers niet van de menselijke soort is. Zo orienteren ze zich geheel non-visueel: het gebodene op het podium bereikt niet eenmaal hun blikveld. Verder communiceren deze wezens anders dan de menselijke soort; het blijkt dat ze zelfs bij een decibelgehalte van 95 nog in staat zijn aan een stuk door te ouwehoeren. -Voor wat cultuurhistorische context had ik F. uitgenodigd, al 24 jaar gitarist in een Noord-Hollandse classic rockband. Samen formuleerden we een aantal extra aanknopingspunten. Niet alleen Quo en AC/DC etc. Nee, ook Rammstein, alleen dan Engels in plaats van Duits. En veel Saxon: Darkness-zanger Justin heeft dezelfde oer-Engelse combinatie van Lelijke Bloke en Absolute Rockgod als Saxonzanger Biff Byford. En de onvermijdelijke weirdo-bassist lijkt sprekend op Saxon bassist Steve Dawson. Verder wees F. me op de overeenkomst (in sound en haar) met de Thin Lizzy-tribute die we twee jaar geleden samen bezochten in De Kade in Zaandam (uiteraard zonder Phil Lynott maar met eighties rockgod John Sykes, nog een proto-Darknesser). Tot slot wees hij erop dat het gitaargeluid helemaal goed was: prachtig ronkende Gibsonmuur, powerfull en toch klassiek. | <$BlogCommentDeleteIcon$> |
