En Keeskist wat was jouw nieuws dit weekend?
Het interessantste krantenstuk, Frits, vond ik de zaterdagcolumn De Twaalfde Man van Volkskrant sportredacteur Paul Onkenhout (helaas niet online). Het is een column over het ontslag van Co Adriaanse, vorig jaar door Ajax. Adriaanse werd ontslagen onder andere omdat hij kritiek had geleverd op Marco van Basten. Soundbite die bleef hangen: “Een goed paard is geen goede ruiter”
Onkenhout analyseert hoe de affaire paard/ruiter zich ontwikkelde. Het interview met Adriaanse, het was op AT5 televisie, was genuanceerd. Een vraag was of Adriaanse Van Basten in de technische staf zou willen hebben. Het antwoord was nee, maar Adriaanse zwaaide Van Basten alle lof toe.
De indruk dat Co Marco diste kwam pas later. Adriaanse’s woorden kwamen aanvankelijk correct in de nieuwsberichten in de kranten. Maar in de weken daarop kwam de tweede lijn (de term is van Onkenhout) in actie. “Columnisten beginnen stukjes te schrijven en de affaire wordt besproken op televisie. Wat overblijft is een trainer met een grote mond die het in zijn hoofd heeft gehaald een icoon van het Nederlandse voetbal grof te beledigen.” Onkenhout legt de schuld van het verdwijnen van de werkelijke toedracht onder andere bij columnisten en “gewauwel” in televisieprogramma’s als Studio Voetbal en Sunday United.
De column haalt nog meer overhoop, maar het gaat mij hier om het mechanisme dat hier werd beschreven. Werkelijke gebeurtenissen worden bedolven onder later geuite meningen gebaseerd op halfonthouden noties en vooroordelen. Een studie van de oorspronkelijke bron laat zien hoe de werkelijkheid geweld wordt aangedaan door die waterval van meningen die erop volgt.
Ik vind dit een gezond principe. Laat ik het eens toepassen op twee dingen die ik gisteren, zondagavond, op televisie zag. Ten eerste Jiskefet. Ik heb me kapot zitten ergeren. Ik zag een sketch waarin de acteurs waren opgetuigd als oudere rijke heren die het gezellig maakten op hun boot in Amsterdam. De art-direction was in orde, er was een mooi studiodecor van grachtenpanden, compleet met Amsterdammertjes. Er was een Babeliner-boot de studio in gereden, de heren waren fraai geschmikt als oude ballen, en er was medewerking van topactrice Minoes van Houten en nog eentje.
De clou was dat het vervelende ouwe mannetjes waren die dachten dat ze nog heel wat voorstelden. Dat was alles. De sketch sleepte zich zo’n vijfentwintig minuten voort zonder dat er meer dan enkel leuk zinnetje in voorkwam. De heren deden hun lullo-stemmetjes, er was een pijnlijk moment met de dames en dat was het dan wel. Het werd nooit leuk, het duurde véél en véél te lang en het was volstrekt eendimensionaal. Ik zou denken dat het leuker zou worden als de jeugdige vonk van de heren nog even op zou vlammen. Maar nee, het waren gewoon ouwe zeikerds. Wat een vullis.
Ja dat zeg ik nou, maar is dat wel zo? Volgens de methode Onkenhout is mijn mening hier niet zo belangrijk en zou ik mij tot ‘the facts’ moeten beperken. Nou okee dan. Zaterdag om 0.25 uur wordt deze aflevering van Jiskefet herhaald. Ik zal het op video opnemen en een getrouwe analyse maken waarin ik kan aantonen of de grapdichtheid werkelijk zo laag was, of nuances werkelijk achterwege bleven of de sketch werkelijk, zoals ik vermoed, drie uur en zeventien minuten duurde en hoe Minoes en die andere actrice werkelijk heten.
Hetzelfde principe wil ik toepassen op Hugo Camps, gisterenavond zoals altijd weer te zien in het sportpraatprogramma Sunday United op RTL 5. Sunday United van gisteren wordt niet herhaald dus ik zal een volgende uitzending opnemen en dan de woorden van de heer Camps analyseren.
Misschien verander ik van mening over hem. Misschien blijkt na kwantitatief onderzoek van zijn woorden dat mijn lust is vergaan om scheldwoorden naar het televisiescherm te schreeuwen. Misschien roep ik wel niet meer steeds “ach hou toch je kop, debiel” als ik op schrift word geconfronteerd met zijn werkelijke woorden. Zonder deze analyse ben ik de mening toegedaan dat Camps zijn uitspraken baseert op een piekklein aantal achterhaalde waarden, of moet ik zeggen vooroordelen: esthetiek voor alles: als het er maar mooi uitziet is het okee. Kortom, een voetballer die een tegenstander één keer per wedstrijd kan passeren is het hoogste dat de sport kan bereiken. Alles wat deze speler belemmert, zoals een verdediger of een clubvoorzitter, is een perversie van de sport. Verder dient iedereen zijn plaats te weten, was alles vroeger beter en houdt de wereld op met draaien zodra een lekker wijf haar mond open doet.
Ik ben geneigd het waardensysteem van Camps over te nemen: Als iemand, zoals Camps, een hoofd heeft als de negentig-meterschans van Garmisch Partenkirchen (afzetten op dat kale voorhoofd en snelheid maken op dat naar achter krullende matje), kan er geen zinnig woord uitkomen. Maar zo is het niet. Dus zal ook voor Sunday United volgende week de video draaien. In de geest van de Twaalfde Man zal ik de video analyseren. Ik zal elke uitspraak van Camps aan een onderzoek onderwerpen en pas daarna besluiten of ik zal doorgaan met mijn gewoonte om ‘je praat uit je reet, achterlijke broekhoest!’ te roepen naar mijn teevee.
posted by Keeskist at maandag, november 11, 2002
