Keeskist

 

"Ik denk 2-0"

Virtuele tattoo

Mail Keeskist op keeskist (apenstaartje) chello.nl

Deep Thoughts


This page is powered by Blogger. Isn't yours?
27.9.04

23.9.04
 
Bij de dood van Andre Hazes
Twee keer kruisten de paden van Andre Hazes en mijzelf. Eenmaal zag ik hem optreden op een kermis met begeleiding van een bandrecorder. Iemand turfde twintig biertjes in het optreden van een half uur.

De tweede keer werd ik, als vrijetijdsmuziekjournalist, eropuitgestuurd de launchparty van André’s nieuwe cd te verslaan. Hier het stukje, een ondubbelzinnig dieptepunt in de geschiedenis van de vaderlandse journalistiek.

CD presentatie André Hazes
De Plashoeve, Vinkeveen
29 oktober 1997

André Hazes is terug van drie jaar weggeweest. In zijn eigen stamcafé in Vinkeveen presenteert hij zijn nieuwe cd ‘Mijn Gevoel’. Voor Hazes geen reden om uit te pakken met een publicitair aantrekkelijk gala, met optredens en veel uitsloverige Bekende Nederlanders die hem ‘Dré’ noemen. Nee, dit is zijn stamkroeg, dit is zijn feestje, dit zijn zijn vrienden. Dus veel geblondeerde Vinkeveners, de familie rond een tafel en slechts één BN: Jos Brink. Deze reikt de cd uit en zegt in zijn speech dat hij twee pikken heeft waarvan (ik hoop dat ik het goed begrijp) ‘Dré’ er één is.
Twee dagen eerder heeft Hazes in een uitverkocht Ahoy gestaan. De hele kroeg is er geweest en iedereen is er nog ondersteboven van. Zelfs hijzelf kan betrapt worden terwijl hij met dromerige blik naar de monitor met beelden van zijn eigen optreden kijkt.
De muziekkeuze is deze avond eenvoudig: de nieuwe cd staat op ‘repeat’. ‘Mijn Gevoel’, zo blijkt dan, toont geen nieuwe ontwikkelingen, opnieuw aalglad geproduceerde Italiaans getinte pop. De belangrijkste attractie is de teksten, direct en eerlijk als goud. Alleen die Diana-ode ‘Vaarwel’ klink krukkig: ‘Je liep daar op een mijnenveld. En een aids-patient daar zat jij echt niet mee’.
Zelf zingen doet André nu niet. Hij ontvangt het eerste exemplaar en hup naar het buffet.


Niet eens zo’n slecht geschreven sfeerverslagje dacht ik. Maar toch een Ondubbelzinnig Dieptepunt In De Geschiedenis Van De Vaderlandse Journalistiek. Het beschreven Ahoy-concert, twee dagen voor de party, was hetzelfde concert dat de climax vormt van de nu al klassieke Hazesfilm “Zij Gelooft In Mij”. Waarvoor Hazes zo nerveus was dat echtgenote Rachel het niet meer aankon en hem verliet. Twee dagen later, ten tijde van de beschreven launchparty, was ze net weer bij hem terug. Dat was dus de reden dat Andre de stamtafel met zijn familie niet verliet en dat hij de hele avond hand in hand met zijn vrouw doorbracht. Ik was getuige van een legendarisch moment in de historie van de Nederlandse muziek, maar ik was tevreden met mijn sfeerverslagje, het gratis bier en de uitstekende gratis saté. En ik nam dus niet de moeite André even aan te spreken.


14.9.04
 
De tijd is rijp... (3)
De cd is als Full-Price cd te bestellen bij uw cd-handelaar, maar ik heb nog twee (verzegelde) exemplaren liggen die Keeskist-lezers voor 7 Euro kunnen bestellen. Stuur een e-mailtje naar het adres links en hij komt naar je toe.


13.9.04
 
De tijd is rijp...(2)
Zoals ik op 10 maart van dit jaar al meldde is de tijd rijp om mijn favoriete cd van het jaar 2002 bekend te maken.

En dat zal ik dus heel binnenkort gaan doen...